„Za każdym razem jest dokładnie tak samo. Robię wstępne rezerwacje, a potem zarywam noce szukając wyjątkowych miejsc.” – pisałam w zeszłym roku z wakacji. Za każdym razem, ale nie tym razem. Ten lutowy poranek brzmi jak zdarta, winylowa płyta. – Nie ma mowy! Nie oddam kotów do hotelu. Przerabialiśmy temat…
brakuje mi ciebie za każdym kawałkiem który się w tobie rozsypał tęsknię tak samo ale będę cierpliwie czekać napalę w kominku z płomieni będę w myślach układać albumy zrobionych przez ciebie zdjęć a gdyby czasem nadeszła wiosna też będę czekać zachowam dla ciebie fotografie o tym jak wszystko się budzi…
Jedziemy w dwa auta. Jazda za drugim autem pozwala mi na częstsze, przelotne spoglądanie przez okno. Najczęściej mój wzrok podąża za palcem Magdy, która, co jakiś czas, wynajduje włoskie posiadłości na okolicznych wzgórzach. – A to jakie brzydkie. Popatrz – mówi z udawanym grymasem na twarzy. – A tamto –…
na naszej ławce niecodzienności siadamy raz na kilka lat zmęczeni na jednym skraju walizki wspólnie przeżytych dni na drugim końcu gdzieś tam przyszłość się tli pomiędzy nimi my tak niecodzienny ty a obok ciebie tak niecodzienna ja w pół słowa na wdechu odpoczywamy od życia życiem pijani my Czerwiec 2013
To był piękny w swej prostocie, kameralny ślub. Ślub na granicy Umbrii i Toskanii. – 12:10 i już po wszystkim? – mąż był z lekka rozczarowany czasem trwania uroczystości. – Chodźmy do najbliższego baru, to o tym porozmawiamy – zaproponowałam z uśmiechem. Kupiliśmy butelkę Prosecco i wypiliśmy swoje zdrowie. Co…
Rodzenie w bólach, ząbkowanie, pierwsze kroki, mam już za sobą – mam nadzieję, że na zawsze. Ale bywają chwile, że gdybym tylko miała wybór, wolałabym nie przespać pół nocy z powodu pierwszej „jedynki”…. Żartuję. Chyba… Ja, matka, szeroko pojętym „dobrem dziecka” uzurpuję sobie czasem prawo do decydowania w kwestiach, które…
„No i czego drze japę”? myślę sobie, kiedy wibracje dzwonka wkręcają mi się w mózg. 6 rano. Otwieram oczy. Jezu, to dzisiaj. Zrywam się i nasłuchuję życia w domu. Czuję lekkie podenerwowanie. No dobra, podniecenie i ekscytację. I w tym nastroju schodzę na dół do kuchni. Sławka już się krząta wokół…
– Słuchajcie – mówię – wiecie jaka jest legenda jeziora Trasimeno? (to jezioro nad którym mieszkamy) – zerkam znad kartek przewodnika na Sławkę, Marcina, Dawida i dziewczyny – to niezmiernie ciekawe – usadawiam się wygodniej na kanapie i opieram stopy o stolik. Nie zapominam sięgnąć po kieliszek z winem. Wszyscy…
– A masz zdjęcie podwiązki ? – pytam. – Ale Bartek nie może mi robić zdjęcia podwiązki – odpowiada Sławka unosząc brew. – To ja ci zrobię zdjęcie – Marcin uśmiecha się znad kieliszka wina do Sławki. – Ty to ją zdejmiesz, a ja chcę zdjęcie! – No to mów,…
Leżymy z Werką i odrabiamy lekcje. Mama rozmawia z ciocią Magdą. Tatę wcięło z wujem Bartkiem. – Magda, a co, jeśli robię błąd wychodząc za Marcina? – słyszę (nie podsłuchuję!) jak mama, śmiejąc się, rozmawia z ciocią. – To się rozejdziecie – mówię szybko. Mama zdziwiona spogląda na mnie i…
Ona i ja. W kieckach. Na wysokich obcasach. Między nami walizka. Zdjęcie od tyłu. Od kolana w dół. Widać nogi, buty i walizkę. – Przynajmniej nic nie trzeba będzie nam prostować – kończy wizję sesji fotograficznej Magda. – Nie znam Bartka. Trochę obciach, nie? – komentuję nasze zapędy do zabawy…
Bo jeden obraz wart jest więcej niż tysiąc słów… Wszystkie zdjęcia: Bartek Dąbrowski
Wizyta w „urzędzie właściwym ze względu na adres zamieszkania”, w celu skompletowania niezbędnych dokumentów, właściwie nie zasługuje na ani jeden wers. Ale stanowi taki kontrast do tego wszystkiego co działo się wokół ślubu, że nie sposób ją pominąć. Czwartek, godz. 09:30. Parkujemy samochód pod obskurnym barakiem z kratami w oknach.…
Czas płynie a są rzeczy, sprawy, miejsca, które się nie zmieniają. Pamiętam jak w okrągłą rocznicę wróciliśmy do jednego z „naszych” miejsc, hotelu Goudbloem w Zonhoven. Śniadanie podał nam Johan, który wraz z mamą prowadzi ten hotel od początku jego istnienia. Hotel wyglądał jak 10 lat wcześniej. Nawet Johan się…
– Widziałaś się z Bożeną? – na ekranie pojawia się wiadomość od Magdy. – Nie. Jeszcze nie, ale muszę jechać w tym tygodniu – odpisuję. – Ja byłam wczoraj. Siłą się powstrzymywałam, żeby nie kupić jakiejś kiecki! Tyle mnie to kosztowało, że w nagrodę kupiłam sobie książkę. Coś w końcu…
stoję w wodzie po kolana stoję z myśli rozebrana dziś nie podpłyniesz mnie dziś w życie na brzegu bawię się głowę w niebo zadzieram w piasku się poniewieram dziś może dowiesz się kim byłam kim jestem gdy chcę Sierpień 2013